Συγκινητικό Γκράφιτι στο Κλειστό της Δροσούπολης φιλοτέχνησαν οι φίλοι του 21χρονου Γιώργου Αντωνιάδη που έφυγε νωρίς…

 

 Ο Σύλλογ Πρόεδρος Αικατερίνη Δελλαπόρτα Η Γραμματέας Ιωάννα Σουλιώτη

 

 

Με εγκαρδιότητα υποδέχθηκε, το πρωί της Δευτέρας 10 Μαρτίου 2024, τους μαθητές και μαθήτριες του 9ου Δημοτικού Σχολείου Άνω Λιοσίων ο Δήμαρχος Φυλής Χρήστος Παππούς. Μέσα σε ευχάριστο κλίμα, συζήτησε με τους μαθητές για τις οπαδικές τους προτιμήσεις και για τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό. Δεσμεύθηκε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι θα μεσολαβήσει στους δασκάλους για μια μικρή χαλάρωση του σχολικού προγράμματος την επομένη της επίσκεψης στο Δημαρχείο και κάλεσε όσους μαθητές τρέφουν αυτοδιοικητικές φιλοδοξίες να καθίσουν στην …δημαρχιακή πολυθρόνα. Πολλοί από τους μαθητές ένιωσαν έκπληξη όταν διαπίστωσαν ότι ο Δήμαρχος γνώριζε τους γονείς τους ή συγγενικά και φιλικά τους πρόσωπα. Στο τέλος της επίσκεψης τους ρώτησε αν είναι ευχαριστημένοι από τον ίδιο και τη διοίκηση του Δήμου για να εισπράξει τα εγκωμιαστικά τους σχόλια.

Αξίζει να αναφερθεί ότι, πριν από τη συνάντηση με το Δήμαρχο, οι μαθητές ξεναγήθηκαν στις υπηρεσίες του Δημαρχείου, μαθαίνοντας τις αρμοδιότητές τους και ενημερώθηκαν για τα όργανα διοίκησης του Δήμου και τις αρμοδιότητες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αξίζουν συγχαρητήρια στους εκπαιδευτικούς για την πρωτοβουλία τους, αλλά και για το γεγονός ότι η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε με ευταξία και ασφάλεια για τους μαθητές και τις μαθήτριες.

«Το Δημαρχείο είναι ανοιχτό για όλους τους συνδημότες μας και πολύ περισσότερο για τους νέους του Δήμου μας. Επιδίωξή μας είναι να νιώθουν το Δημαρχείο δεύτερο σπίτι τους. Ευχαριστώ τους εκπαιδευτικούς για τη βοήθειά τους γιατί γνωρίζω ότι είναι προσηλωμένοι στο καθήκον να εξασφαλίσουν τις καλύτερες δυνατές συνθήκες εκπαίδευσης στα παιδιά μας», δήλωσε ο Χρήστος Παππούς.

 

ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΚΑΛΑΦΑΤΗ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ-ΑΝΑΠΛ. ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΦΥΛΗΣ

Με αφορμή το δεύτερο, σε σύντομο χρονικό διάστημα, τραγικό γεγονός του θανάτου, σε τροχαίο δυστύχημα, ενός ακόμα νέου συντοπίτη μας, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας. Πριν από αυτό όμως, θα ήθελα να μοιραστώ κάτι προσωπικό. Όσοι με γνωρίζουν καλά ξέρουν για το πάθος μου, το οποίο δεν είναι άλλο από την ταχύτητα. Αυτή η άτιμη αδρεναλίνη που προκαλείται όταν βρίσκεσαι πίσω από το τιμόνι ή επάνω στην μηχανή και απλά επιταχύνεις χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα… και εκεί ακριβώς, σταματούν όλα. 

Για μένα και τους συνοδηγούς μου δεν σταμάτησε ο χρόνος καθαρά από τύχη και θα το ξαναγράψω, ήταν ΚΑΘΑΡΗ ΤΥΧΗ. Πόσοι όμως δεν ήταν τυχεροί να συνεχίσουν την ζωή τους, πόσοι δεν ήταν τυχεροί και προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους, πόσοι προσπαθούν να βγάλουν μια κραυγή για να τους ακούσουν οι γονείς τους; 

Μήπως έχετε όλοι μια τέτοια ιστορία; Μήπως σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; 

Η πρώτη μου σκέψη ήταν, τι έκανα εγώ για να διορθώσω τα λάθη που έγιναν… Τίποτα!!! Και ξεκινώ με την ατομική ευθύνη λοιπόν, την ευθύνη που έχουμε για τον συνοδηγό μας, τον συμπολίτη μας που έτυχε να βρεθεί στον δρόμο μας, για τους ανθρώπους που μας περιμένουν στο σπίτι και για τον ίδιο μας τον εαυτό! 

Και κάπου εδώ θα ακουστεί μια φωνή από τους ανθρώπους του συναφιού μου, αυτούς που έχουν το πάθος με την ταχύτητα, αυτούς τους εξαρτημένους από την αδρεναλίνη. «Τι έχει προβλέψει για εμάς το κράτος; Δεν υπάρχουν χώροι για να κάνουμε το χόμπι μας!!!». 

Και η απάντηση, φυσικά, είναι μια … ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΕΣ. 

Και κάπως έτσι προέκυψε η δεύτερη σκέψη μου: Οδηγική παιδεία. Μετά λύπης μου διαπιστώνω καθημερινά την παντελή έλλειψη οδηγικής παιδείας, διότι αν υπήρχε, ο φίλος μου ο εξαρτημένος θα ήξερε καλά ότι δεν μπορεί να τρέξει στον δρόμο. 

Κακά τα ψέματα όμως , εμείς δύσκολα θα αλλάξουμε, ίσως με πιο αυστηρή νομοθεσία και πάλι κάπως θα την βρούμε την άκρη… Τα παιδιά μας όμως; Γιατί δεν επενδύουμε στα παιδιά μας; Πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής σε όλους τους Δήμους και υποχρεωτικό μάθημα από το Δημοτικό μέχρι που θα αποφοιτήσουν από το Λύκειο! Ας τους δώσουμε την ευκαιρία να επιβιώσουν σε αυτόν τον πόλεμο. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχηθώ συλλυπητήρια στις οικογένειες των παιδιών που τόσο άδικα χάθηκαν και ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες. 

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στον ξάδερφο μου Ηλία, που βρίσκεται σε φυτικό κώμα μετά από τροχαίο. Ηλία, περιμένουμε να ακούσουμε μια κουβέντα σου.

 

 

 

Βαθειά θλίψη επικρατεί στα Άνω Λιόσια και ιδίως στη συνοικία Τσουκλιδίου, για την αναπάντεχη απώλεια του Δημήτρη Κοντούλα.

Έφυγε, πρόωρα, σε ηλικία 59 ετών, αφήνοντας απαρηγόρητους συγγενείς και φίλους.

Υπήρξε άνθρωπος αγαπητός και διακριτικός, έτοιμος, πάντα, να κατανοήσει τους πάντες.

Η απώλειά του είναι δυσαναπλήρωτη για την οικογένεια, τους λοιπούς συγγενείς και τους φίλους του.

Άφησε πίσω του τη μητέρα του Αλεξάνδρα, τη σύζυγό του Ιωάννα, τα παιδιά του Αλεξάνδρα και Γιώργο και την αδελφή του Έφη.

Όλοι θα τον αποχαιρετήσουν με σεβασμό και αγάπη, την Τετάρτη 12 Μαρτίου 2025 και ώρα 12:00μ στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Άνω Λιοσίων.

Εν συνεχεία θα τον συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία, στο νέο Κοιμητήριο Άνω Λιοσίων με την ευχή να είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και την υπόσχεση ότι δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.