ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ: Το χαμηλό προφίλ μιας σπουδαίας λαϊκής μπάντας

H ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ δεν είναι μικρό συγκρότημα. Μικρό είναι το μάτι όσων έτσι πιστεύουν...

Μπήκαν στο πρόγραμμα του πανηγυριού σαν τοπικό συγκρότημα, στο πλαίσιο της συμπίεσης του κόστους. Κι έτσι είναι. Και τοπικό συγκρότημα είναι και κοψοχρονιά ήρθαν. Μόνο που πρόκειται για μια από τις καλύτερες λαϊκές μπάντες που έχουμε σήμερα στην Ελλάδα. Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ, γιατί περί αυτής, ο λόγος δεν είναι παίξε γέλασε. Πρώτα-πρώτα γιατί μετράει τριάντα χρόνια στα μουσικά πράγματα της χώρας, με ένα σπουδαίο λαϊκό ρεπερτόριο, που ξεκινάει από τον Θεοδωράκη και εκτείνεται μέχρι το ποιοτικό λαϊκό και το ρεμπέρτικο. Δεύτερον γιατί διαθέτει στις τάξεις της δύο από τους καλύτερους μουσικούς που υπάρχουν στο χώρο της λαϊκής και της κλασικής μουσικής. Τον Λευτέρη Λαζάρου στο μπουζούκι, που έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους λαϊκούς τραγουδιστές και τον αδελφό του Theo Λαζάρου με εξαιρετικές μουσικές σπουδές στο κόντρα μπάσο και συμμετοχές σε κορυφαία μουσικά σύνολα, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την «Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης». Αν στον πυρήμα αυτό προστεθούν δύο γνήσιες λαϊκές φωνές, όπως της αδελφής τους Έλλης και του Σταύρου Ξένου, αλλά και των υπολοίπων τραγουδιστών και μουσικών που «βαράνε», κατά τη μουσική αργκό, πολύ καλά, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό που λείπει από τη ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ είναι ένα καλό προμόσιον για να πάρουν όλα και να φύγουν. Κι αν δεν το έχουν κάνει είναι γιατί εξακολουθούν να βλέπουν το συγκρότημα με τη ρομαντική ματιά της νιότης τους. Και το απέδειξαν με τη σεμνότητα που έδειξαν στο πανηγύρι των Άνω Λιοσίων, όπου πραγματικά έχασαν όσοι δεν τους άκουσαν. Μήπως πρέπει , τελικά, να ψαχνόμαστε ως κοινό, αντί να περιμένουμε να μας κάνουν μάθημα τα μεσημεριανάδικα κι οι κουτσομπολίστικες φυλλάδες;