Γιατί πιστεύω και εγώ στον Χρήστο

Της Μπαρμπιλένας Τριανταφύλλου

Ο Χρήστος Παππούς, στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, 8 Οκτωβρίου, έγινε για τέταρτη φορά Δήμαρχος Φυλής. Και μάλιστα με το πρωτοφανές ποσοστό 80,55%. Όμως, ως κόρη της Ευμορφίας -για τους δημότες που της έχουν τρομερή αγάπη και εκτίμηση «Εύης»- Τριανταφύλλου και του Αργύρη Αργυρόπουλου -για τους δημότες «Γενικός»-, δύο εκ των στενότερων συνεργατών του στον τομέα της επικοινωνίας, δεν αντιλαμβάνομαι τον Χρήστο Παππού ως έναν ακόμη «σκόρερ» ανάμεσα στους Δημάρχους της χώρας.

Από την πρώτη θητεία του Χρήστου Παππού -κι έχουμε φτάσει στην τέταρτη-, σε διακοπές, Χριστούγεννα, Πάσχα, θυμάμαι τους γονείς μου να βρίσκονται πάντοτε σε αδιάκοπη επικοινωνία μαζί του. Να βγάζουν τα λάπτοπ στην παραλία, στην ταβέρνα, στο γιορτινό τραπέζι. Να κάνουν brainstorming εκτάκτου ανάγκης. Να ψάχνουν από κοινού λύσεις σε ζητήματα του τόπου, βάζοντας για λίγο στην άκρη αξίες όπως η αργία και η αναψυχή με τις οικογένειές τους. 

Κι όμως, ενώ σαν παιδιά θυμώναμε που μας «παραμελούσαν», το έκαναν για εμάς. Γιατί κι εμείς, στα Λιόσια μένουμε. Έτσι, είδαμε την καθημερινότητά μας να βελτιώνεται. Μέρα με την ημέρα, χρονιά με τη χρονιά, τετραετία με την τετραετία. Μας δινόταν η ευκαιρία να κολυμπάμε, να χορεύουμε, να παίζουμε θέατρο, μπάλα, μπάσκετ σε εγκαταστάσεις πιο αξιοπρεπείς και από αυτές που συναντά κανείς σε ιδιωτικές σχολές.

Να περπατάμε σε φωτισμένους δρόμους. Όταν γίναμε φοιτητές, να λαμβάνουμε κάθε μήνα ένα πακέτο γεμάτο καλούδια και η πόλη μας -που άλλοτε ντρεπόμασταν να αναφέρουμε ότι μένουμε εδώ- να γίνεται πρότυπο σε ένα σωρό τομείς.

Κι ενώ οι γονείς μου φρόντιζαν ο δήμος να ενημερώνεται ανελλιπώς για όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που γίνονταν γύρω μας -και να προφυλάσσεται από τυχόν φυσικές καταστροφές και ακραίες συνθήκες-, ο Χρήστος Παππούς είχε όραμα και το μοιραζόταν με τους σωστούς ανθρώπους. 

Το 80,55% δεν προέκυψε καθόλου τυχαία. Είναι το θριαμβευτικό αποτέλεσμα μιας ομαδικής προσπάθειας, που τρέχει διαρκώς. Και ο Χρήστος Παππούς δεν είναι ένας δήμαρχος «χαρτογιακάς», αλλά ένας γνήσιος άνθρωπος, λαϊκός κι όχι λαϊκιστής, που τριγυρίζει στην πόλη ψάχνοντας τι έχει γίνει στραβά, προκειμένου να το διορθώσει.
Είναι ένας δημότης ανάμεσά μας, που περνά από την πλατεία, κάνει σφιχτές χειραψίες και χαιρετά καλοσυνάτα. Έτσι, που σε κάνει να πιστεύεις ότι σε γνωρίζει προσωπικά. 

Κι αν στην καριέρα μου ως δημοσιογράφος, μου δοθεί ποτέ η χαρά να προβάλω και εγώ το έργο ενός χαρισματικού ανθρώπου, θα ήθελα να τον χαρακτηρίζει η ηθική, η αυθεντικότητα, η επιμονή και ο σεβασμός του Χρήστου Παππού. Κι εγώ να επικοινωνούσα τη δουλειά του με την καλοσύνη, τη γενναιοδωρία, την αγάπη και το ταλέντο που το κάνουν η Ευμορφία και ο Αργύρης. Όχι επειδή είναι οι γονείς μου. Αλλά επειδή είναι κορυφαίοι επαγγελματίες.