Στην Ψαθού…

Δεν χρειάζεται να πας μακριά για να συναντήσεις όμορφες γωνιές, όμορφους ανθρώπους, υπέροχες φωνές, γεύσεις και θάλασσες... 

Κι επειδή δεν υπήρχε χρόνος ούτε και χρήμα για τον must και παγκοσμίως δημοφιλή προορισμό της Ψαρούς, της φημισμένης παραλίας της Μυκόνου, είπαμε να πάμε για ένα μπάνιο ως την Ψάθα. Αυτή την πανέμορφη παραλία της Αττικής, που επιφυλάσσει, πολλές εκπλήξεις. 

Από τη μια πλευρά της, βρίσκονται απλωμένα (εξ ου και το Ψάθα”) τα κοσμικά beach bar που συγκεντρώνουν κυρίως νεολαία αλλά και κείνους που αισθάνονται νέοι κι απολαμβάνουν τον καφέ ή τα κοκτέιλ τους με θέα από πάνω τα  πευκόφυτα βουνά και μπροστά μια πεντακάθαρη θάλασσα, που θες στην κυριολεξία να την πιεις στο ποτήρι! 

Γι΄αυτό κι η κόρη μου, όταν πρωτοαντίκρυσε αυτή την εικόνα, βάφτισε την παραλία, “Ψαθού”! 

Εμείς ωστόσο βρεθήκαμε από την άλλη πλευρά της. Εκεί, στην άκρη της, που υπάρχουν τρεις – τέσσερις γραφικές ψαροταβέρνες, για να καταλήξουμε στου “Σακελλάρη” (Να πάτε!) 

Βγαίνοντας λοιπόν από τη θάλασσα μετά από ένα απολαυστικό μπάνιο , τι να δω. Μπροστά μου καθισμένη σ’ ένα τραπεζάκι της ψαροταβέρνας αντίκρισα μια από τις καλύτερες φωνές, της Ελλάδας. 

Ναι ήταν η Μπέσσυ! Η Μπέσσυ Αργυράκη που ασφαλώς δεν χρειάζεται περιττές συστάσεις. Πανέμορφη κι απίστευτα γλυκιά, να ανταποκρίνεται στο fan κοινό και κυρίως στις γυναίκες που την πλησίαζαν ευκολότερα, για μία και μόνο, selfie! 

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην της το ζητήσω κι εγώ. Πολλώ δε μάλλον, γιατί με συνδέει με ‘ κείνη ένας άνθρωπος που έχει καθορίσει τη ζωή τη δική μου αλλά και των τεσσάρων παιδιών μου, από την πρώτη τους ανάσα! 

Ο άντρας της, που δεν είναι άλλος από τον εξαίρετο γυναικολόγο Λευτέρη Νικόλιζα. Τον άνθρωπο που με βοήθησε με τον καλύτερο τρόπο, να φέρω τα παιδιά μου, στον κόσμο. 

Τον πλησίασα γελώντας κι ενώ ακριβώς δίπλα του η ευπροσήγορη και άκρως γοητευτική Μπέσσυ, δεχόταν λόγια θαυμασμού από τους θαμώνες. 

“Θα μου επιτρέψεις και μένα μια φωτογραφία με την Μπέσσυ”; τον ρώτησα κι εκείνος έτεινε το χέρι του με ευγένια, για να μου κάνει χώρο. 

Εντάξει βρε γιατρέ, του είπα περιπαιχτικά αφού με ξεγέννησες τέσσερις φορές και με ξέχασες... 

Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη φράση όταν είδα στα μάτια του (αυτά τα όμορφα πρασινογάλαζα μάτια) την έκφραση μιας ειλικρινά ευχάριστης έκπληξης, γι’ την απρόσμενη και μετά από αρκετά χρόνια, συνάντηση.

 Ε ναι,  με θυμήθηκε και μάλιστα με το μικρό μου όνομα, για να με συστήσει κατόπιν, στη φωνάρα, και με τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα! 

Και τι να πει κανείς για τη Μπέσσυ που για όσους δεν το γνωρίζουν, εκτός από το τραγούδι έχει σχέση ζωής και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ασχολείται εδώ και χρόνια με τα κοινά στη Γλυφάδα, όπου κι εκλέγεται Δημοτική Σύμβουλος σε θέσεις ευθύνης, κάτι που συνέβη και στις πρόσφατες εκλογές. 

Τη Μπέσσυ, που δεν σταμάτησε εν συνεχεία να λέει τη μια ατάκα μετά την άλλη, για να διερωτηθεί στον επίλογο της φιλικής μας κουβέντας “Δεν ξέρω... Πότε θα σοβαρευτώ και θα πάψω να είμαι παιδί;” 

Ποτέ! της απάντησα, κι αλήθεια είπα… Τελικά δεν είναι μόνο η φωνή της που σε κερδίζει για μια ζωή. Είναι και η γλύκα της! Αυτή που πηγάζει αυθόρμητα από μέσα της...