Δες μία ευκαιρία στο σκοτάδι...

Ημέρες χλομές.... Δρόμοι άδειοι, ελάχιστα πρόσωπα και σκυθρωπά, πόρτες και παράθυρα ερμητικά κλειστά. 

Σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας μοιάζουν οι πόλεις. Κι όμως όσο και αν προσπαθούμε μέσα στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας να αποδεσμευτούμε από την ευθύνη της πραγματικότητας, έρχεται ένα γεγονός να μας ταράξει, να μας κλονίσει, σβήνοντας σε μία στιγμή την κανονικότητά μας. 
Κι αυτή η ταραχή έχει πολλά πρόσωπα. Αυτή τη φορά ήρθε με τη μορφή του καταστροφικού κορονοϊού. Και οι απλές δεδομένες αξίες μετατρέπονται σε δυσεύρετα ζητούμενα. Καθημερινά κρούσματα και θάνατοι, πόνος και αγωνία τα συναισθήματα. Οι άνισες κοινωνίες, αποδεικνύονται ξαφνικά ίσες. Κι αυτό γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν συναισθήματα, γιατί όλοι διαθέτουν την ίδια αξία στη ζωή και στο θάνατο ανεξαρτήτως χώρας, εισοδήματος, κοινωνικής θέσης. Εικόνες τραγικές από τη γείτονα χώρα, την Ιταλία με τα περισσότερα θύματα από τον κορονοϊό. 
Σαν μία αλυσίδα, στην οποία κάθε κρίκος έχει νόημα, έτσι και η κοινωνία σαν αλυσίδα, ο κρίκος της αποτελεί τον καθένα από εμάς. Αν κάθε φορά σπάει ένας κρίκος..διαλύεται και η κοινωνία. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο καθένας φέρει τη προσωπική του ευθύνη προς το συλλογικό συμφέρον.
Μένοντας σπίτι, προστατεύουμε και τους γύρω μας. Και τότε αρχίζουν οι σκέψεις, τα παιχνίδια του μυαλού και τα ερωτήματα. Θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε αυτήν την κανονικότητα ξανά –την οποία υποτιμούσαμε- ; Μπορείς να δεις κάτι καλό απ’ όλη αυτή τη δοκιμασία; Υπάρχει αχτίδα φωτός στο σκοτάδι; Όταν βρίσκεσαι στο σκοτάδι δε πρέπει να ξεχνάς την αλήθεια. Αν τη ξεχάσεις θα βυθιστείς και εσύ. Και εκείνη τη στιγμή η σκέψη ότι αυτό το σκοτάδι δεν είναι ατελείωτο εξαρτάται από εσένα. Αν καταφέρεις να δεις την ευκαιρία να συνειδητοποιήσεις τις αληθινές προτεραιότητες της ζωής, εκείνες που θα μετατραπούν σε ειλικρινή συμπάθεια προς το πένθος του άλλου, κουράγιο και ελπίδα για την επόμενη μέρα, όσο και αν φαντάζει μακριά αυτή η μέρα, να το ξέρεις θα έρθει. 

‘’Εγκλεισμός της ψυχής, εκείθε που το σταυροδρόμι στο σούρουπο πλανιέται να ανταμώσει τις μοσχοβολιστές αμυγδαλιές και τις περήφανες μαργαρίτες. Εκεί που η ψυχή πάλλεται μεταξύ Ανάστασης και Σταύρωσης, ψάχνοντας μία κοιτίδα φωτός για μαργαριταρένιους κάμπους, να ανταμώνει Κρανίου Τόπο.. Κι όμως μονάχα δύο αξίες ποτίζουν ακόμα τα λουλούδια, ανοίγοντας το δρόμο μίας Σταυρικής πορείας με προορισμό την Ανάσταση-συμπόνοια στο πένθος και προσμονή για ξαναστημένους κάμπους-. (ποιήμα ‘’Δύο Αξίες’’ Ιωάννα Δ. Σουλιώτη) Ας μην ξεχάσουμε λοιπόν να δούμε την ελπίδα ακόμα και από μικρές μας κινήσεις. 

Ακόμη και την 25η Μαρτίου που άλλοτε γιορτάζαμε και φέτος είμαστε στα σπίτια μας, ας τιμήσουμε τη διπλή γιορτή της ημέρας, βγαίνοντας στα μπαλκόνια μας στις 11:00 π.μ. να πούμε όλοι ενωμένοι το ‘’Τη Υπερμάχω’’ για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και τον Εθνικό μας Ύμνο προς μνήμην όλων εκείνων, οι οποίοι έχοντας κάτι κοινό με εμάς αυτή τη στιγμή- δεν βρίσκονταν σε καιρούς κανονικότητας- αγωνίστηκαν για να ξαναυπάρξουν οι προϋποθέσεις για αυτήν την κανονικότητα. 

Μη τους λησμονούμε. Ούτε να χάνουμε το ηθικό μας όσο δύσκολο και αν είναι. Προστατευόμαστε, υπομένουμε, συμπάσχουμε.. και κάπου εκεί θα βρούμε και πάλι το φως.

Ιωάννα Δ. Σουλιώτη 
Υπεύθυνη θεατρικής ομάδας ‘’ Ιθάκη’’ Συλλόγου Επτανησίων και Φίλων του Δήμου Φυλής

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου