Για τη Μαρία Μαραζάκη που έφυγε πρόωρα αλλά θα ζει για πάντα στις καρδιές όλων…

... των δικών της ανθρώπων, των συναδέλφων της, εκείνων που τη γνώρισαν

Επιμέλεια: Εύη Τριανταφύλου

 Δεν ξέρω με ποιο τρόπο μπορούν να ειπωθούν ή να γραφτούν κάποια πράγματα που αλλάζουν για πάντα τη ζωή μας. 

Πως μπορεί ένας άνθρωπος να περιγράψει με λόγια τον αβάσταχτο πόνο του πένθους. Που να βρεθούν λόγια όταν οι γονείς χάνουν το παιδί τους...
Η αδελφή, την αδελφή της...
Τα παιδιά τη μητέρα τους ...
Ο άντρας τη γυναίκα του, τη συντροφιά του ...

Κι όμως σε μια γωνία της Κρήτης, στο όμορφο Σκαλάνι, η υπέροχη οικογένεια της πρόωρα χαμένης, μόλις στα 47 της χρόνια, αστυνομικού, της όμορφης και καλοσυνάτης Μαρίας Μαραζάκη, στο 40ήμερο Μνημόσυνο που τελέστηκε την Κυριακή 22 Νοεμβρίου με τα περιοριστικά μέτρα λόγω πανδημίας, βρήκε τον τρόπο να μιλήσει στη Μαρία της, έτσι όπως μόνο οι καλοί άνθρωποι της Κρήτης ξέρουν να μιλούν… Mε ποίηση και μαντινάδες. 

Στο μνήμα της τελέστηκε ένα απέριττο τρισάγιο. Κοντά της οι αγαπημένοι της γονείς... Τα αδέλφια της, Πέπη, Άννη και Γιώργος, Μαραζάκης, ο άντρας της Μάνος Νιργιανάκης τα λατρεμένα της παιδιά, Κωστής και Εύα, τα ανίψια της...

Στάθηκαν εκεί, για να την αποχαιρετήσουν με σπαραγμό για της πουν πως όσα χρόνια κι αν περάσουν, η μνήμη της, θα μείνει άσβεστη! 

Τηλεφώνησα στην Πέπη παραμονή του Μνημοσύνου και της είπα ότι αν οι συνθήκες το επέτρεπαν θα ήμουν κοντά της... 

“Ούτε σε αυτό δεν μας ήθελε” μου απάντησε και με φωνή σπασμένη μου είπε μια φράση συγκλονιστική για την πρόωρα χαμένη αδελφούλα της... “Έχει σκιστεί η καρδιά μου. Αλήθεια στο λέω!”. 

Χθες μου ήρθαν με μήνυμα, λόγια από καρδίας...

Λόγια, ένα ποίημα και μερικές μαντινάδες που νιώθω την ανάγκη κι εγώ με τη σειρά μου να τις δημοσιεύσω. Για τη Μαρία... 

Τη Μαρία που κι εγώ αγάπησα, όπως και όλη της την οικογένεια.

Τους αγαπάω. Από το λίγο που τους έχω ανταμώσει... Γιατί , οι αλλιώτικοι άνθρωποι διακρίνονται πάντα από τη φλόγα των ματιών τους και από τη γεναιοδωρία τους, από το να ξέρουν να σε κοιτούν κατάματα! 

Κυρίως όμως, δέθηκα μαζί τους, μέσα από τις περιγραφές, τη λατρεία, το πάθος και τον σπαραγμό της συντοπίτισσας μας Πέπης Μαραζάκη. 

Ιδού τι έγραψε:

...Κι αν έφυγε η Μαρία η γλυκιά μας...
κι αν λείπει απ το σπίτι η χαρά μας...
κι αν μέσα η καρδιά μας σπαρταράει και χάνεται ο νους μας στο σκοτάδι.....
κι αν χάθηκε ο ήλιος της ζωής μας και πάγωσε για πάντα η ψυχή μας...

... κι αν χάδι δε θα δούμε από κείνη κι ούτε φιλί στο πρόσωπο να μείνει και να χαρίζει απλόχερα τη ζεστασιά της και την αμέτρητη αγάπη της καρδιάς της......
κι αν το ζεστό της βλέμμα δε θα δούμε και μες τη γλύκα των ματιών της να συναντηθούμε......
κι αν χάραξε η αυγή χωρίς εκείνη και χάθηκε η μέρα μες τη δίνη... τη δίνη των δακρύων που κυλάνε ποτάμι μες στα μάτια και πονάνε...... κι αν χάθηκε η νύχτα μες το χρόνο και σβήσανε τ αστερία μες στο πόνο...
...εσύ...εσύ Μαρία θα σαι πάντα στη καρδιά μας...
Στο σπίτι μας...στο νου...στα όνειρα μας...θα σου μιλάμε να σου λέμε καλήμερα.
θα πίνουμε καφέ βράδυ πρωί μαζί παρέα... Εσύ ,η μάνα κι ο μπαμπάς μαζί και τα παιδάκια θα είσαι εδώ να κάνετέ παρέα τα βραδάκια...να φτιάχνεις με το μελί τηγανίτες...γλυκά..γλυκά αμέτρητα και πίτες...για να μας κάνεις τη ζωή ωραία. 

Ωραία σαν εσένα και σπουδαία!!!!

“Το έγραψα για τη Μαρία μας...Νοιώθω πολύ πόνο..αβάσταχτο..

Χθες ήταν τα σαράντα...Κάναμε τρισάγιο στο τάφο.

Δύσκολες στιγμές..Οι γονείς έκλαιγαν με σπαραγμό...τα παιδιά έκλαιγαν ασταμάτητα..Ο μπαμπάς ένα ράκος με σπασμένη φωνή και με κλάμα της είπε μαντινάδες...”