Της Εύης Τριανταφύλλου
Είναι ωραίο οι δρόμοι να σε οδηγούν εκεί που αγαπάς…
Την Ευανθία Ρεμπούτσικα τη λάτρεψα μέσα από την “Πολίτικη Κουζίνα” (2003) του Τάσου Μπουλμέτη, όπου η μουσική της έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ταινία, όπως και στις επόμενες δύο ταινίες του, το “Νοτιά”(2016) αλλά και το “1968” (2018).
Περνώντας σε προσωπικές αφηγήσεις, με τη γιαγιά Ευμορφία από την Κωνσταντινούπολη, να με κρατά στην αγκαλιά της από μωρό – παιδί και να με μυεί στην γοητεία της Πόλης των Πόλεων, η πορεία ζωής της οικογένειας μου, υπήρξε παρόμοια με αυτή της Πολίτικης Κουζίνας. Γι’ αυτό, κι όταν είδα την ταινία, οι αναμνήσεις με τις διηγήσεις της, έμοιαζαν παραπάνω από οικείες.
Ήρθαν ξανά στη σκέψη μου οι ιστορίες της, που έμοιαζαν σαν παραμύθι, με διφορούμενο τέλος. Όπως αυτό, της Πολίτικης Κουζίνας. Από τη μια, οι μυρωδιές, οι γεύσεις, τα παζάρια, τα σοκάκια, η Αγιά Σοφιά, ο Βόσπορος, τα Πριγκηπόννησα… Τα σπίτια τους, τα κομψά ρούχα, τα καπέλα, που δίχως αυτά δεν έβγαιναν έξω, οι βυσσινιοί βελούδινοι καναπέδες…
Αυτά τα υπέροχα “Για πες με! Δεν με λες;… Οι ανθρώπινες σχέσεις τους, οι δυνατές φιλίες με τους απλούς Τούρκους, τους αγαπημένους φίλους, τους γείτονες.
Ξαφνικά γύρω στα 18 της, ήρθε ο βίαιος αποχωρισμός όπως για πολλούς Έλληνες που δεν άντεχαν τη βαναυσότητα της ηγεσίας της Τουρκίας και των ασφυκτικών πιέσεων που ασκούσαν ειδικά σε κείνους που είχαν τις δικές τους επιχειρήσεις.
Κι έπειτα ο ξεριζωμός.
Η γιαγιά Ευμορφία έφτασε στην Ελλάδα, μαζί με την ετεροθαλή αδελφή της Ραϊμόνδη και τον άντρα της Γιώργο που αναγκάστηκαν να κλείσουν το κατάστημα τους (ραφτάδικο με ενδύματα και καπέλα) και να εγκαταλείψουν την Κωνσταντινούπολη, προκειμένου να μη βάλουν στην επιχείρησή τους Τούρκο συνέταιρο, όπως πρόσταζε ένα ακόμη από τα πολλά φιρμάνια”.
Οι δυο τους την είχαν υπό την προστασία τους καθώς είχε ορφανέψει από μάνα κατά τη βρεφική της ηλικία. Η μητέρα της πέθανε λίγους μήνες μετά τη γέννησή της, από χολέρα, που κόλλησε φροντίζοντας το γιό του άντρα της από τον πρώτο του γάμο.
Η γιαγιά, άφησε πίσω, τον υπερήλικα τυφλό πατέρας της, που ήξερε πως ποτέ πια δεν θα ξαναδεί και κάποιον νεανικό έρωτα… (τον αρραβωνιαστικό της όπως μου έλεγε στις διηγήσεις της).
Στην Ελλάδα τον πρώτο καιρό έπεσε σε βαθιά μελαγχολία. Σταμάτησε να τρώει , να πίνει και μπήκε στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση. Σιγά – σιγά συνήλθε κι άρχισε ξανά, να κυλά η ζωή…
Ως τα βαθιά γεράματα ,που ο Θεός την αξίωσε να δει τρία δισέγγονα. κι εν αναμονή του 4ου, που γεννήθηκε ακριβώς 40 μέρες αφότου μας άφησε, πότε μα ποτέ της δεν έβγαλε από την καρδιά της την Κωνσταντινούπολη. Ποτέ της δεν ξέχασε. Ποτέ δεν της πέρασε ο καημός του αποχωρισμού.
Ποτέ δεν σταμάτησε να μαγειρεύει ως γνήσια Πολίτισσα τα πιο υπέροχα φαγητά με ...κρυμμένα μυστικά. Ποτέ δεν έπαψε ν’ αναπολεί, να θυμάται να νοσταλγεί. Ποτέ δεν έπαψε ν’ ανακατεύει τον Τούρκικο ή τον Ελληνικό καφέ, (μικρή σημασία έχει) περίπου 40 φορές σε σιγανή φωτιά, πριν τον σερβίρει στα φλιτζάνια και πριν μαζί με κόρες, φίλες και γειτόνισσες τ’ αναποδογυρίσουν για να τους το πει. Κι αλήθεια, θυμάμαι σαν να ταν σήμερα, πως όταν κάτι δεν της άρεσε, του έδινε μια και το πέταγε απ’ το μπαλκόνι. Έτσι, για να σπάσει, για να ξορκίσει το κακό!
Θα μου πείτε τώρα, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ευανθία Ρεμπούτσικα. Μεγάλη! Όσο και με την Πολίτικη Κουζίνα. Γιατί όσοι την έχουν δει, καταλαβαίνουν…
Κι από την άλλη, η ΑΕΚ. Η Βασίλισσα. Η Ομάδα της Πόλης. Σε αυτή τη “θρησκεία” με μύησε ο πατέρας μου. Μεγαλωμένος στη Νέα Χαλκηδόνα. Μέλος του Συλλόγου Φιλάθλων και αθεράπευτος Αεκτζής, ως το τέλος της ζωής του. Με μια κούπα της ΑΕΚ μαζί του, κίνησε για το τελευταίο ταξίδι.
Και κάπως έτσι, καρμικά χτύπησε το τηλέφωνό μου το πρωί της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου του 2023. Ο Δήμαρχος Φυλής, Χρήστος Παππούς ήταν. Μου είπε πως είχε προσκληθεί και θα πήγαινε στην εκδήλωση της Πολιτιστικής Λέσχης “Ένωσις Φίλων της ΑΕΚ”. Εννοείται πως τον ακολούθησα.
Κι όταν είδα την Ευανθία Ρεμπούτσικα ανάμεσα στα τιμώμενα πρόσωπα ένιωσα δέος. Της είπα πως την αγαπώ, γιατί η γιαγιά μου ήταν από την Πόλη κι ο πατέρας μου Αεκτζής. Κι απλά βγάλαμε μαζί αυτή τη φωτογραφία.
Αυτά ακριβώς τιποτ΄ άλλο…
Ακούστε την
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου