Το συγκλονιστικό αντίο της Ρένας Ντίνου στον Απόστολο Ζέρβα


Έχουμε συνηθίσει τη δικηγόρο της Νομικής Υπηρεσίας του Δήμου Φυλής Ρένα Ντίνου να συντάσσει δικόγραφα. Χτες έκανε μια εξαίρεση. Όχι για να διεκδικήσει συγγραφικές δάφνες, αλλά για να αποχαιρετίσει τον Απόστολο Ζέρβα. Έναν άνθρωπο που γνώρισε στο πλαίσιο της επαγγελματικής της δραστηριότητας και τον εκτίμησε γιατί η ζωή του ήταν ένας διαρκής αγώνας, που πάντοτε έδινε με χαμόγελο. Αλλά ας αφήσουμε το βιωματικό γραπτό της Ρένας να μιλήσει...


Τα γελαστά μάτια του Απόστολου (αντί νεκρολογίας)

Γνωριστήκαμε ένα πρωί στην Ευελπίδων, τη δεκαετία του 80.
Αυτός μάρτυρας υπεράσπισης για το δήμο κι εγώ πρωτόβγαλτη δικηγόρος, με το άγχος της δίκης που μας περίμενε.
Αυτοδικία για τον τότε δήμαρχο Κώστα Λιάρο και κάνα δυο υπαλλήλους χειριστές μηχανημάτων που άνοιγαν τους δρόμους στο Ζεφύρι, πριν τους αποζημιώσουν, για να εξυπηρετούνται οι δημότες....
Ο Απόστολος καθόταν υπομονετικά περιμένοντας να έρθει η σειρά μας.
Κάποια στιγμή με ρωτάει:
Εσύ πας συχνά στην Ήπειρο;
Τα καλοκαίρια που και που, του απάντησα.
Εγώ, μου είπε, πάω κάθε φορά που έχω λίγο χρόνο.
Μόνο εκεί ανασαίνω ελεύθερα!
Εκεί μεγάλωσες; Τον ρώτησα.
Ναι. Μεχρι τα 12, στο χωριό μου την Αράχωβα.
Που ειν’ αυτό το χωριό; ρώτησα.
Καλά δεν το ξέρεις; Πίσω απ το δικό σας την Κοκκινιά, ένα μικρό βουνό μας χωρίζει!
Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Η Ήπειρος είναι προφανώς ιδεολογία, του είπα γελώντας.
Κάτι περισσότερο, είναι οι ρίζες μας, μου απάντησε. Δέντρα χωρίς ρίζες, ξεραίνονται... Παλεύουμε εδώ για μια καλύτερη ζωή, αλλά αφήσαμε την ψυχή μας στα βουνά...
Πολλά χρόνια αργότερα, κατακαλόκαιρο, με κάλεσε να πάω στο χωριό του να δω το καινούργιο του σπίτι, “να φάμε κάτω απ το πουρνάρι." Κακός δρόμος,ανηφορικός, στενός και κατεστραμμένος. Το χωριό, είκοσι σπίτια σκαρφαλωμένα στο βουνό, στο πουθενά. Κι όταν επί τέλους έφτασα στο σπίτι του, ο Αποστόλης ευτυχισμένος κάτω απ το πουρνάρι της αυλής του, θαύμαζε απέναντι του τη θέα (τι άλλο), ενός βουνού που κατά την άποψή μου, σου πλάκωνε την ψυχή...
Εδώ έβοσκα τα γίδια, μικρός κι ανεβοκατέβαινα το βουνό τρεις φορές κάθε μέρα, μας είπε νοσταλγικά.
Τότε αθέλητα συνειδητοποίησα για πρώτη φορά τη διαδρομή του. Πόσο δύσκολο γι αυτόν να φτάσει όσα είχε καταφέρει. Γελούσε πάντα,όσο δύσκολα κι αν ήταν τα πράγματα. Άκουγε, ζύγιζε, μετρούσε κι αποφάσιζε.
Στα 20 χρόνια που συνεργαστήκαμε στο Δήμο, δεν έχασε ποτέ την ψυχραιμία του.
Ούτε όταν τον προκαλούσαν παντοιοτρόπως διάφοροι πολιτικοί του αντίπαλοι, η απλά ανεγκέφαλοι. 
Ούτε στα νοσοκομεία και στις περιπέτειες της υγείας του, έπαψε να γελάει. Κρατούσε τα άγχη του καλά κρυμμένα απ όλους.
Ζω την ζωή μου σαν να ναι η κάθε μέρα, η τελευταία μου, μου είπε όταν μπήκε στην αιμοκάθαρση. Έφτασε μέχρι την Κούβα!
Η απώλεια δεν συνηθίζεται, δυστυχώς. Η Ήπειρος έγινε φτωχότερη. Το Ζεφύρι έγινε φτωχότερο. Κι εμείς οι φίλοι του,ακόμα πιο φτωχοί.
Είμαι σίγουρη ότι όπου κι αν βρίσκεται, μας χαμογελάει!

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου