Της Εύης Τριανταφύλλου
Αφορμή για τα γραφόμενα στάθηκε μια φωτογραφία που στην κυριολεξία έκλεψα μέσα από τη φωτογραφική μηχανή, της συναδέλφου – αδελφής και φίλης εδώ και τρεις δεκαετίες, Κωνσταντίνας Ποδαρά.
“Αυτή η φωτογραφία με συγκινεί βαθιά της είπα. Την κρατάω…”
Είναι όταν έρχεται η ώρα, τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με αγάπη και ήθος, να περάσουν σε έναν άλλο ρόλο και να γίνουν, οι “γονείς” των γονιών τους.
Αυτό ακριβώς έκανε η Κωνσταντίνα (όπως και οι αδελφές της Μαλαματή και Δήμητρα) όταν η μανούλα τους αρρώστησε από αυτή την δύσκολη ασθένεια της εποχής μας, που κάνει τους ηλικιωμένους να θυμούνται τα παλιά και να ξεχνούν τα τωρινά…
Δέκα χρόνια τώρα, θυμάμαι την Κωνσταντίνα να φροντίζει τη ΜΑΝΑ , σαν μωρό. Με αληθινή στοργή και λατρεία, με αγωνία και απόλυτη προσήλωση, την κράτησε στη ζωή, όπως ακριβώς της άξιζε. Της βάστηξε το χέρι, μέχρι την τελευταία στιγμή.
Το χώμα που την σκεπάζει, είναι αναμφίβολα ελαφρύ. Γιατί εκτός από ένας πολύ καλός άνθρωπος που υπήρξε η ίδια, είχε την ευλογία να έχει τρεις άξιες κόρες.
Κι εντέλει, στη σκληρή μάχη της με τη λήθη, βγήκε νικήτρια…
Δεν θα ξεχαστεί
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου